The Thames Barrier - strażnik Londynu przed wodą (Londyn 2025)

Galeria - ciekawe miejsca na trasie naszych rejsów

Historia i przyczyny powstania

Bariera na Tamizie (The Thames Barrier) to monumentalna konstrukcja, która chroni Londyn przed zalaniem. Jej budowa była konsekwencją dramatycznych wydarzeń – katastrofalnej powodzi z 1953 roku, która zniszczyła tysiące domów i pochłonęła setki ofiar na wschodnim wybrzeżu Anglii i Holandii. Powódź uświadomiła Brytyjczykom, że sama Tamiza, przy odpowiednich warunkach sztormowych i przypływowych, może stać się zagrożeniem dla stolicy. W 1966 roku rozpoczęto badania nad sposobami zabezpieczenia Londynu, a w 1972 zatwierdzono ostateczny projekt bariery. Budowa ruszyła dwa lata później, a zakończono ją w 1982 roku. Oficjalne otwarcie nastąpiło 8 maja 1984 roku.
Autorem koncepcji mechanizmu obracanych grodzi był Charles Draper, który zainspirował się... klapką w pralce automatycznej. To właśnie stamtąd zaczerpnął ideę półkolistej grodzi, która może się obracać w osi. Konstrukcję opracował zespół inżynierów z Rendel, Palmer & Tritton, natomiast wykonawcą była firma Cleveland Bridge UK Ltd.

Jak działa bariera?

Thames Barrier składa się z 10 przęseł – osiem ruchomych stalowych grodzi i dwa przęsła stałe przy brzegach. Grodzie mają od 20 do 61 metrów szerokości i ważą około 3700 ton każda. Gdy są opuszczone, leżą płasko na dnie rzeki, a gdy zachodzi potrzeba – podnoszą się, obracając się do pionu, blokując przepływ wody.

Ciekawostki techniczne:

Bariera ma 520 metrów długości i może całkowicie odciąć przepływ Tamizy.
Każda z ruchomych grodzi napędzana jest silnikami o mocy ponad 100 kW, kontrolowanymi z centralnego centrum sterowania.
Bariera może być w pełni zamknięta w ciągu 75-90 minut, ale często zamyka się ją tylko częściowo.
Jej żywotność szacowano pierwotnie na 50 lat (do 2030), ale dzięki modernizacjom może działać nawet do 2070 roku.

Przy przepłynięciu przez barierę jednoatki mają obowiązki komunikacyjne:

Zgodnie z wytycznymi Port of London Authority (PLA), każda jednostka wyposażona w sprawny radioodbiornik VHF powinna:

Zgłosić swoje zamiary do London VTS na kanale VHF 14 przed wejściem do Thames Barrier Control Zone lub opuszczeniem przystani w tym rejonie. Strefa kontrolna Thames Barrier obejmuje obszar od Margaretness do Blackwall Point.
Uzyskać zgodę na przejście przez barierę i stosować się do wskazanych przęseł, które są otwarte dla żeglugi (oznaczone zielonymi strzałkami). Przęsła dostępne dla żeglugi, to od B do G są otwarte, z różnymi szerokościami i głębokościami. Przęsła A, H, J i K są zamknięte dla żeglugi.
Utrzymywać nasłuch na odpowiednich kanałach VHF, aby być na bieżąco z informacjami dotyczącymi warunków nawigacyjnych i ewentualnych zmian w ruchu statków.

W przypadku jednostek bez sprawnego radia VHF (np. małych jachtów, łodzi wiosłowych, kajaków), obowiązują specjalne zasady:

Przepływanie przez barierę powinno odbywać się przez najbardziej wysunięte na północ (w kierunku wschodnim) lub południe (w kierunku zachodnim) przęsło, które jest otwarte i ma odpowiednią głębokość.
Zachowanie szczególnej ostrożnościi unikanie manewrów w rejonie bariery, szczególnie gdy inne jednostki są w pobliżu.

Podsumowanie – technika, która zapiera dech

The Thames Barrier to coś więcej niż tylko „bariera”. To żywa konstrukcja, która pracuje cicho, w tle wielkiego miasta, dbając o bezpieczeństwo milionów ludzi. Oglądana z wody robi ogromne wrażenie – stalowe łuki wyrastające z rzeki przypominają nieco futurystyczne katedry lub elementy filmu science-fiction.
Dla każdego żeglarza, który płynie do lub z Londynu – przepłynięcie przez Thames Barrier to jedno z najbardziej pamiętnych doświadczeń. To moment, kiedy technologia i przyroda spotykają się w jednym miejscu, a człowiek czuje zarówno swoją siłę, jak i zależność od żywiołu.